Rouw is rauw

Nette is gespecialiseerd in de astrologie, coacht bij gendertrajecten en werkt ook als coach bij rouwverwerking. Ze schreef een interessante blog over rouwen. Lees hier haar steunende blog over het rouwproces. 

Wat betekent het als iemand rouwt? Voor mij betekent het dat deze persoon een (groot) verlies heeft geleden dat hij/zij een plekje probeert te geven. Het lastige is dat rouwen vaak niet openlijk gebeurt. We leven (helaas) in een snelle maatschappij, er wordt van alles van ons verwacht en het is prettig als alles zo snel mogelijk weer 'normaal' wordt. Veel mensen zijn gevoelig voor die druk en het standaard antwoord is al gauw 'Ja hoor, het gaat weer goed!', als iemand vraagt hoe het gaat. En zo kan het gat tussen wat iemand van binnen voelt en hoe hij/zij zich gedraagt steeds groter worden.

Ik zie rouw heel ruim, maar ik beperk me in deze blog tot het verlies van een dierbare persoon. Over de andere vormen een andere keer meer.
 

Omgaan met de leegte

Wordt het ooit weer normaal voor diegene die rouwt?
Afhankelijk van je band met deze persoon wordt het leven nooit meer hetzelfde, want een heel belangrijk deel van je leven is weg. Hoeveel je ook mag weten van die andere wereld (ik praat even voor mezelf) en hoezeer je hun nabijheid mag voelen, in de stof zijn ze weg. Je kunt iemand niet meer vastpakken of even praten met elkaar. En de andere kant is er ook. Ook jij mist de knuffels en komt thuis in een leeg huis. 'Het leven gaat veder', krijg je vaak als goedbedoelde opmerking te horen. En natuurlijk, het leven gaat ook verder, al zal het altijd anders zijn. Er is een enorme leegte ontstaan en daar moet je mee leren omgaan. Dat is heel iets anders dan het ontkennen en zo normaal mogelijk verder gaan.

Ik vind het ook iets moois hebben. Het zegt iets over de band die je samen hebt gehad. Hoe bijzonder was die band als je heel snel door kunt gaan alsof er niets gebeurd is? En hierbij heb ik het vooral over wat je van binnen voelt. Aan de buitenkant moet je soms wel, omdat er mensen, bijvoorbeeld kinderen, zijn waar je voor moet zorgen. Maar van binnen kan het zo rauw zijn, letterlijk. Rouwen is hard werken! Mensen staan vaak verbaasd over zichzelf dat ze zo moe zijn en tot niets komen. Wees een beetje lief voor jezelf en gun het jezelf. Vergelijk het met een gebroken been in het gips. Zichtbaar voor iedereen en dus begrijpt de omgeving dat. Het proces waar je doorheen moet is vaak onzichtbaar voor de buitenwereld en dus stuit je op onbegrip.

Verdriet verwerken

Voor veel mensen is de dood nog steeds iets engs, dus ze gaan het liefst zo snel mogelijk weer verder. Ook kan jouw verlies bij hen iets triggeren, waardoor ze met hun eigen sterfelijkheid of met die van hun dierbaren worden geconfronteerd.

Vrienden willen vaak oprecht helpen en het doet hun pijn jou zo te zien, dus bieden ze een leuk dagje uit aan. Hoe ga je hiermee om? Ik kan alleen maar zeggen, 'Blijf bij je eigen gevoel!' Er is geen goed of fout. Ik krijg vaak de vraag of iemand goed rouwt. Jouw manier past bij jou en is dus altijd goed. Om op het eerder genoemde voorbeeld terug te komen, als het je leuk lijkt een dagje weg te gaan zou ik het zeker doen. En voel je dan ook niet schuldig als je plezier hebt en misschien zelfs wel moet lachen. Dit zijn hele waardevolle momenten, waarbij je even mag genieten. Je doet er niemand kwaad mee en degene die je verloren hebt, zal er alleen maar blij mee zijn (als je in een leven na dit leven gelooft). Maar moet je hier absoluut niet aan denken en wil je het liefst met rust gelaten worden, luister dan naar dit gevoel. Meegaan is dan niet leuk voor de vrienden die het georganiseerd hebben en je kunt je dan in een groep eenzamer dan ooit voelen.

Maar soms is het niet zo duidelijk en twijfel je. Als het goede vrienden zijn kun je het bespreken. Dat het je best leuk lijkt, maar dat je niet weet of je het aankunt. Dat je misschien moet huilen of eerder weg wilt. Als ze daar begrip voor hebben, kun je het proberen. Misschien heb je een heerlijke dag en heb je weer even kunnen genieten.

Mijn advies is sowieso, leef zo veel mogelijk bij de dag. Als je je verdrietig voelt, geef daar aan toe en heb je zin in iets leuks, doe dat. En voel je daar, nogmaals, vooral niet schuldig over! En laat je dat ook niet aanpraten. Het is EN EN. Het mag er allebei zijn.

De omgeving wil best helpen, maar heeft meestal geen idee hoe. Er wordt vaak gezegd, met de beste bedoelingen overigens, 'Laat het me weten als ik iets kan doen.' Maar vaak wordt er dan niet om hulp gevraagd. Als je hulp wilt of nodig hebt, maak het praktisch en vraag bijvoorbeeld of iemand wil koken, zodat jij dat niet hoeft te doen. Of dat de kinderen, als die er zijn, af en toe opgevangen kunnen worden zodat je even alleen kunt zijn.

En dan, met vallen en opstaan, moet je een nieuwe balans zien te vinden. De situatie is voorgoed veranderd. Dat gaat niet van de ene op de andere dag, het is een heel proces. Gun jezelf die tijd ook, dat is het grootste cadeau dat je aan jezelf kan geven. Het verdriet moet eruit, als je wilt huilen, huil. Dat lucht op. Letterlijk, er ontstaat ruimte. Zoek mensen in je omgeving om mee te praten over degene die er niet meer is, als je daar behoefte aan hebt, en leg jezelf geen termijnen op. Dat zit het hele proces alleen maar in de weg. Ik heb het niet over wettelijke procedures die afgehandeld moeten worden.

En hopelijk komen er dan weer meer momenten waarop je je echt blij kan voelen of kunt genieten. Want wij zijn nog hier en moeten verder, maar voor altijd anders…

Uiteraard staat Nette voor je klaar om verder te praten over rouwen in een persoonlijk gesprek. Je kunt haar bereiken via 0909-9535 boxnummer 246. Ontvangt u liever een mailconsult van Nette om dit op uw gemak terug te kunnen lezen? Klik dan op mailconsult