Rouwen

De meeste mensen denken dat je rouwt bij het overlijden van iemand. Eigenlijk is dat niet helemaal waar volgens mijn gevoel. Je rouwt vaak ook bij een scheiding, je raakt immers iemand kwijt. Ook al ben je aan een scheiding toe.

Ook bij een verkrachting is dat heel erg. Je bent een stuk van jezelf kwijt. Of bij sommigen is het zo erg, dat je jezelf helemaal kwijt bent.

Rouwen is een proces en is beslist niet na een paar dagen weg . Wat wel een mooi is, is dat de mensen om je heen je vaak laten weten dat ze er voor je zijn. Maar als het te lang duurt oh jee dan wordt het steeds minder. Behalve bij de mensen die echt van je houden.

De anderen trekken zich beetje bij beetje terug. Ik hoor vaak dat er zelfs mensen zijn die zeggen “Nou hij/zij is nu al tijdje geleden overleden, het wordt tijd dat je je herpakt “

Hoe kunnen mensen dit zeggen. Dit doet zeer bij diegene die rouwt. Men weet als buitenstaander niet wat de rouwende voelt. Laat iedereen in zijn eigen waarde en probeer te helpen. Misschien kun je iemand aanraden om te praten over het verdriet wat men ondergaat. En raad je iemand aan om met dokter te gaan praten, indien je gevoel je aangeeft dat het helemaal fout gaat.

 

Rouwen kent geen tijd. Rouwen is een gevoel van verlies en verdriet. Er zijn mensen die jaren rouwen.

 

Maar er zijn ook mensen die het rouwen maar vooruit schuiven.  “Nee hoor het gaat goed met me “. Als je dit maar vooruitschuift en je verdriet wegslikt dan komt het later harder terug.

Ik zal u een voorbeeld geven : Jean-Pierre en Janna zijn gelukkig getrouwd en hebben twee lieve kinderen. Op een dag staat er politie voor de deur en wordt Janna verteld dat Jean-Pierre een dodelijk ongeluk heeft gehad. Onmiddellijk realiseert ze zich : de kinderen.

Alles moet geregeld worden en Janna heeft geen tijd om na te denken. Af en toe ’s nachts kan ze zich overgeven. Maar dan ’s ochtends  vroeg bij het op staan moet ze weer sterk zijn . De begrafenis en dingen regelen, de opvang voor de kinderen. Na de begrafenis is er natuurlijk ook veel te regelen en Janna houdt haar kinderen goed in de gaten. Dat is uiteraard een groot moeder instinct.

Mensen om haar heen helpen haar maar na verloop van een aantal maanden begint dat steeds minder te worden. Haar directe familie probeert haar zoveel mogelijk te steunen met de praktische dingen. Janna denkt niet aan haar zelf en wat het verlies eigenlijk met haar doet. Ze houdt zich groot.

Ze geeft steeds aan dat het goed met haar gaat. Dus bekenden trekken zich meer terug. En na een half jaar komt iemand bij haar op bezoek. En zegt tegen haar : Ik vind dat je het zo goed doet en wordt het nu eens geen tijd om weer eens mee te gaan met ons groepje?

Ineens stort Janna in. En zegt tegen die bekende dat ze er niets van begrijpt. Dat haar man alweer een half jaar overleden is en zelf maar doet alsof alles goed gaat. Voor de kinderen. Maar het gaat niet goed.  Ineens realiseert Janna zich dat ze niet eens tijd heeft genomen om het verlies te laten komen. Ze durfde het niet onder ogen te zien. Vooral omdat haar hart zo pijn doet.

De bekende schakelde gelukkig meteen iemand van haar familie in.

Janna zakte volkomen in elkaar. Ze zat vol opgekropt verdriet.  Ze is onmiddellijk met een deskundige gaan praten. Nu na een jaar krabbelt ze uit het gat.

Ze heeft geleerd dat ze zich niet moet goed houden voor haar kinderen, dat ze het moet uitleggen dat ze verdriet heeft.  De deskundige heeft dit aan haar uitgelegd en haar geholpen de situatie meer te begrijpen. Janna heeft gesproken over wat ze voelde, het verdriet over het verlies en haar dagelijkse confrontatie met het verdriet van haar kinderen. Dit kan je niet alleen!!

Verdriet kun je vooruitschuiven maar op een gegeven moment blijf je de snikken die in je keel hangen weg duwen en hap je maar naar adem. Zo erg kan het zijn. Je zult, naar mijn mening , moeten leren omgaan met de vlagen van verdriet en leren je hoofd op te ruimen en schoon te maken. Denk maar eens aan de vijver voor je deur. Het schoonmaken ervan wordt geregeld door de gemeente, wanneer zij dit niet tijdig wordt de vijver steeds smeriger en gaat het stinken. Zo werkt het ook met je hoofd. Er zijn mensen die er heel goed mee om kunnen gaan. Die weten dat je het verdriet moet laten komen wanneer of waar dan ook. Dan leer je op die manier om te gaan met de vlagen van verdriet.

Ik zal u uitleggen wat ik hiermee bedoel.  

Iemand in mijn naaste omgeving is plotseling overleden. Hij was nog jong en het was zo vreemd. Je moet dan leren dat dit verlies een onderdeel van jezelf is. Ik heb nooit de illusie gehad dat het ooit weg gaat. Het is toch een onderdeel van mijn leven!!  Hoe kan je dat dan weg vegen.  Dat gaat niet. Wat ik wel gedaan heb is leren omgaan met de vlagen van dit verdriet. Soms komt het heel hevig terug. Weet u nog het vliegtuig dat naar beneden is geschoten. Zoveel doden , zo plotseling door een idiote actie.

Meteen kreeg ik een enorme vlaag van verdriet! Mijn hart deed pijn! Op dat moment werd ik meteen teruggeworpen naar zijn overlijden. Ik heb drie dagen lang gehuild. Ik heb het gewoon laten komen.  Daarna waren de huilbuien weer minder en de enorme pijn weer zachter. Ik heb nooit de illusie gehad dat het ooit weg zou gaan maar zo lang ik de pijn zo kan opvangen en laten gaan, kan ik het aan.

Dat is wat ik bedoel. Leer om te gaan met dit soort momenten. Want elke dag van je leven zal  je denken aan de geliefde die is overleden. Waarom? Omdat hij/zij een onderdeel is van jezelf. Maar je zult het dan ook kunnen ervaren als een goede herinnering en rond kunnen lopen met een glimlach.

Gun mensen de tijd om te rouwen en als je het niet vertrouwt raad ik iedereen aan om naar de dokter te stappen omdat je er met iemand over moet praten. Een onbekende.

Dat is altijd goed. Als je met een bekende praat dan hou je vaak het belangrijkste achter ,omdat je niet wilt dat je diegene pijn doet.

Wilt u reageren, praten of iets weten over het bovenstaande stuk dan kunt u mij bereiken via mailconsult of veelal ’s middags op box 124.

 

Janneke