Soms kun je even helemaal niets

Het onderwerp voor deze blog is ingegeven door een aantal gesprekken van de laatste tijd. De gesprekken op de lijn zijn heel divers en variëren van praktisch, zakelijk, gezellig, humoristisch naar heel diep en intens.

We hebben wat heftige standen aan de hemel gehad, mensen kunnen letterlijk vast zitten. Als iemand belt met een vraag, laat de uurhoek doorgaans heel mooi de situatie zien waarin diegene zich bevindt. Een uurhoek beschrijft het hier en nu tot ongeveer een half jaar. Bij een moeilijke of verdrietige situatie speur ik in de uurhoek naar een lichtpuntje, iets dat het makkelijker of draaglijker kan maken. Soms zie ik dat, maar lang niet altijd. Het voordeel is in het laatste geval dat er op (veel) latere termijn wel iets kan verbeteren, maar dat staat nog niet in mijn uurhoek. Als ik de verbetering niet zie, hoe graag ik ook zou willen, dan zeg ik dat eerlijk.

Sommige verhalen en situaties raken mij diep. Vaak zijn dingen in de jeugd al fout gelopen, waardoor er voor een partner is gekozen die de uitweg leek voor deze situatie of die een schijnveiligheid bood. Later blijkt, als deze mensen ouder worden, dat een deel van de problemen van toen is meegenomen. Alleen in een andere vorm. Soms is er een scheiding waarna er weer een relatie volgt waarin diegene niet zichzelf durft te zijn omdat aanpassing aan hun omgeving een overlevingsmechanisme is geworden, zelfs tot in het extreme. Ik laat het proces zien, de meesten weten het zelf ook wel, een enkele niet. Ik beschrijf het hier vrij kort en zakelijk, maar er zit zoveel emotie en verdriet in deze mensen.

Mijns inziens is hier ook geen simpele oplossing voor. Soms zou ik willen dat ik een toverstaf had, al was het alleen maar om wat verlichting te kunnen geven.  Ik kan alleen hopen dat het inzicht een zaadje plant waar ze op termijn iets mee kunnen. Maar ik heb makkelijk praten vanaf mijn veilige bank en daar ben ik me heel erg van bewust. Ik kan alleen meeleven, ze wijzen op hulpinstanties als dat van toepassing is, maar ik word hier vooral heel stil van…

Lieve groet,

Nette